Montavoix - Franse Jura
7-Daagse uitstap 2025
Reisverslag 2025
7-Daagse uitstap naar Montavoix
Van donderdag 8 mei tot donderdag 15 mei 2025 trokken de leerlingen van het tweede jaar, zowel van de A- als de B-stroom, van Ponton43, vergezeld door enkele van hun leerkrachten en opvoeders, op buitenlandse reis naar Saint-Claude in de Franse Jura. Ze werden er een week lang de gardiens of beheerders van Le Montavoix, een refuge de passage die enkel te voet te bereiken is. In de omgeving van deze rudimentaire berghut gingen de leerlingen op zoek gaan naar onbekende, avontuurlijke en actieve leerervaringen.
Deze reis was doordrenkt van de visie die we binnen Ponton43 beogen. De Jura is een natuurlijke omgeving die inspiratie biedt om op ontdekking te gaan, te onderzoeken en creatieve expressie te bevorderen. We geloven dat deze ervaring de nieuwsgierigheid van de jongere zal aanwakkeren en de intrinsieke motivatie om te leren zal versterken. De Jura-regio biedt niet alleen een adembenemend landschap, maar is ook rijk aan culturele en historische schatten. Tijdens de reis benutten we de krachtige leeromgeving om diepgaande, betekenisvolle ervaringen te creëren.
We organiseren deze reis niet alleen. Ter plaatse werden we ondersteund door Jan Masschelein en Wim Cuyvers. Jan Masschelein is als hoogleraar pedagogie/filosofie verbonden aan de KUL en initiatiefnemer van de uitstap. Wim Cuyvers heeft reeds tientallen jaren ervaring en kennis in het begeleiden van jongeren in zijn refuge.
Dag 1:
Ponton43 komt toe in de Jura!
Een plezante autorit en wel 700km (!) later, kwamen de leerlingen van Ponton43 goed aan in de Jura. Ze maken zich nu klaar om een week ‘gardiens’ ofwel beheerders te worden van dit prachtige domein. Ze verblijven in een primitieve berghut om ten volle te kunnen genieten van dit avontuur. De zoektocht naar onbekende en actieve leerervaringen kan beginnen!
Maar eerst zullen ze het laatste stuk nog te voet moeten afleggen….
Dag 2:
De eerste dag op stap door de ogen van Andreas en Mathis:
In de ochtend waren we vroeg wakker na een koude nacht. Voor het ontbijt klauterden we de berg op naar Wim en Jan voor ons eerste heel lekker ontbijt. Met 2A en Robbe konden we zelf buiten eten, de rest at lekker warm binnen in de hut.
Na het prachtige ontbijt verkenden we samen het domein. We vonden reeds mooie fossielen en genoten van de natuur. Het was een natte, modderige belevenis met vallen en opstaan. Het was zo glad dat er zelfs mensen in de rivier zijn getuimeld!
Een typisch Frans middagmaal kregen we dankzij de inspanningen van meneer Kobe, Steffi en Maxim. Met onze buik rondschuiven, vielen, kropen en wandelden we tot de prachtige waterval. Daar hebben sommigen van ons hun leven gewaagd in het koude water, zelfs leerkrachten sprongen tegen onze verwachtingen in het water. Wat een prachtige plek! Deze wandeling werd vervolgd door een voetbalwedstrijd in de regen.
Moe en hongerig weer naar Jan en Wim voor een superlekkere delicieuze maaltijd (hoe geweldig kunnen die oude knarren koken …).
Volg onze avonturen verder de komende dagen!
Groetjes aan al de lieve mama’s en papa’s.
Dag 3:
De belevenissen volgens Maxim en Rayan:
Na alweer een koude nacht met gesnurk was Rayan als eerste wakker om 8u20. We zijn wat moe maar hebben een toffe tijd. Na een slingerende autorit waar sommigen bijna moesten kotsen kwamen we aan bij Petit mont Rond. Een uur wandelen naar boven gaf ons een topuitzicht over het meer van Geneve. De A-klas kreeg les Aardrijkskunde op de top van de berg! Van de B-klassen sloten er aan bij de les, andere leerlingen deden een biotoopstudie en vonden salamanders, slakken, naaktslakken, … Ondertussen kreeg Rayan privé turnles: handstand en pompen, in het Frans van een beleefde man met veel tatoes. We spurtten van de zwarte skipiste naar beneden (wel zonder sneeuw) en maakten ons klaar voor de bobslee. Deze sleeën gingen ongeveer 80 km per uur, zo voelde het toch maar remmen deden we niet. Topervaring!
Na een moeilijk groepsmoment konden we ons opladen voor een zalige voetbalmatch. Moe maar voldaan & weer lekker eten van Wim en Jan. De zon scheen vandaag en we kunnen ons bedje in met onze eigen lijfgeur. Maxim is de onverslaanbare bergwandelaar.
Dag 4:
Volgens enkele schriftelijke verslagen:
Enkele sfeerbeelden bij dag 4
Dag 5:
Volgens reporters Lennert en Robbe
Vandaag chill dag na onze zware tochten van gisteren. We hadden vele verhalen te vertellen tegen elkaar en onze voeten deden pijn. Robbe, Mathis en Lennert gingen op fossielenjacht. We hebben er keiveel gevonden! Hier was vroeger een zee en toen die vertrok zijn er veel fossielen achtergebleven. We hebben afdrukken van schelpen, slak, waterlelie, dinosaurus, … De anderen gingen zwemmen, chillen, speelden muziek en lieten hun voeten rusten. Het gevoel in de groep gaat op en neer, meestal gaat het goed en komen we altijd terug bij elkaar. Het is hier heel groot waardoor ieder zijn rustplek heeft en we zijn vaak onderweg. Meneer Tim voelt zich hier helemaal thuis, we leren hem kennen van binnen en van buiten. Heroïsche strijden werden uitgevochten tijdens levensechte stratego. Robbe sprong zelfs in de rivier (zonder nadenken in het water van 3 graden, gevolg —> natte broek en schoenen). Maar niets hield ons tegen om nog eens te voetballen. Na de voetbal wederom verfrissing in de rivier. We gaan een ijsje krijgen want we gingen kopje onder. Er was zelfs een heuse glijbaan voor Lennert. Wij stoppen met ons verhaal en gaan genieten van de live optredens van Lavie.
Nog een schriftelijk verslag van Lennert en meneer Tim!
Dag 6:
De dagboeken van Lavie en Enzo:
Amaai we zijn moe. Het was niet makkelijk om uit onze tent te kruipen maar uiteindelijk zaten we toch allen aan het ontbijt met Tahin, Lavie zijn langverwachte kaas, choco en confituur. Na het eten splitsten we ons op in verschillende groepen. 2A ging naar Saint Claude om mensen te interviewen. We ontdekten dat er geen jongeren meer hier zijn, iedereen ging weg. Lavie speelde muziek en de anderen gingen naar de rivier en ontdekten een prachtige waterval, de staart van de ezel genaamd.
In de namiddag gingen we naar een gigantisch groot meer (zie de middelste foto!). De meesten sprongen onbevreesd in het water achter Erik aan. Een mooie blauwgroene kleur betoverde ons. Na het zwemmen hielpen we de politie een drugsbende op te rollen en keerden we terug naar de hut. Morgen nog 1 hele dag te gaan en daarna keren we terug.
Goedendag en tot snel.
Meneer Kobe ging samen met Siyabent op zijn dagelijkse uitstap naar de winkel.
Dag 7:
De laatste dag op verkenning in de Jura:
Tijdens deze laatste dag gingen de (ongelofelijk moedige) leerlingen op ondergrondse verkenning van de kalkgrotten van de Jura. Ze daalden af in de Grotte de la Pontoise. Velen verlegden hun grenzen en enkelen daalden zelfs af tot het einde van de grot! Wanneer ze terug bovenkwamen hingen ze vol klei!
De andere leerlingen namen op dat moment wat platte rust en begonnen ook al hun rugzak in te pakken voor het einde van deze reis. De leerlingen zijn ondertussen heel moe en kijken er ook naar uit om terug naar huis te keren (om de warmte en zachte bedden op te zoeken).
Het laatste avondmaal van de reis ging door in de pizzeria in het dorp. Een gezellige laatste avond om de reis samen af te sluiten. Ze kruipen moe maar voldaan het bed in en zeggen nu echt: mama’s en papa’s, tot morgen!
Meneer Erik aan het woord:
Ik heb een steen verlegd in een rivier in de Jura (Naar ‘De steen’ van Bram Vermeulen.)
Gisteren zijn we thuisgekomen na onze uitstap naar de Jura. Ik mocht een groep van 11 jongeren mee begeleiden op een trip die ons aan alle kanten uitdaagde. Opnieuw heb ik mogen ervaren wat leer-kracht en veer-kracht echt betekenen.
Een week lang verbleven we in een stuk ongerepte natuur, weg van alle comfort en digitale afleidingen. Weg van familie en vrienden, vaste routines en zekerheden. Letterlijk terug naar de basis. Als het koud is, zoek je naar warmte. Als je honger hebt, ga je op weg naar een eetplek. Als je wil zwemmen, duik je de koude rivier of het stuwmeer in. Als je sporen van het verleden zoekt, dan ga je op zoek naar fossielen. Als je unieke diertjes ontmoet, dan kijk je vol verwondering. Als je de weg kwijt bent, dan stap je tot je er bij neervalt. Als het conflict naar boven komt, dan zoek je de weg om er weer uit te geraken. Als er gelachen wordt met flauwe grappen, dan probeer je nog flauwere moppen te verzinnen. Als je dorst hebt, dan drink je van het verse bronwater. Als de weg bergop te lang lijkt, dan zoek je je eigen tempo om omhoog te gaan. Als je behoefte hebt aan aandacht, dan vraagje die, desnoods door een heleboel scheldwoorden te roepen. Als je het even moeilijk hebt, dan krijg je een luisterend oor en een schouderklop of knuffel van je lotgenoten. En als je je verveelt, dan zijn er altijd stenen die je ergens naar toe kan gooien.
Er zijn letterlijk honderden stenen verlegd in de rivieren in de Jura. Rivieren die nooit meer hetzelfde zullen stromen. Ook het levenspad van onze 11 jongeren en van ons als begeleider zal nooit meer hetzelfde zijn. Er zijn zo vele sterke en mooie momenten geweest die we voor altijd meenemen op ons pad. Herinneringen die zorgen voor een glimlach en een trots gevoel. Moeilijke situaties die we overwonnen hebben en ons hebben gesterkt voor het vervolg van ons traject.
Bedankt Lennert, Enzo, Mathis, Andreas, Kasper, Lavie, Steffi, Siyabent, Maxim, Rayan en Robbe! Jullie gaven mijn job als leerkracht opnieuw een extra dimensie.
Bedankt Kobe, Julie, Katrien, David en Tim! Jullie gaven me opnieuw een sterk staaltje van wat Ponton43 probeert te zijn: een veilige haven in woelige tijden. Een team van leer-krachten die blijven gaan, ook als we de weg even kwijt zijn.
Bedankt dat ook ik weer wat stenen heb kunnen verleggen in jullie rivier.
Meneer Erik
Meneer Tim wil nog iets vertellen.
Na weken van wikken en wegen (Is dat wel iets voor mij? Wat met mijn streaks?) waren we weg. Bezorgde ouders, bezige leerkrachten en elf rugzakken krioelden rond een kerk totdat de karavaan met bestemming Saint-Claude zich met een aanvaardbare vertraging op gang trok. Hoe groter de afstand tussen ons en de school, hoe rustiger het werd. Logisch, eigenlijk; onze gedachten waren al lang in de Jura en wij reisden ze nu eindelijk achterna.
Zo anders wij waren als groep en als mens, zo hetzelfde was de Montavoix. De weg omhoog voelde de eerste keer even zwaar aan en de laatste dag even licht. Het eerste bord linzen even onwennig en het laatste even vertrouwd. De waterval op de achtergrond groeide, kromp een beetje en zwol dan weer aan. Zoals een barometer laat weten welk weer er zal komen, vertelt de Cascade du Queue de Cheval ons wat we hebben gehad.
Er is geen reden tot bezorgdheid over de jeugd van tegenwoordig. Ze wordt nog steeds stil van de keizerlijke zweefvlucht van een arend, ze durft nog een salamander te strelen, ze komt nog altijd even graag onder de modder uit een grot gekropen. Ze blijft een hekel aan ‘school’ hebben, zit heel slecht stil en slaapt nog altijd graag uit. En als wij ons door haar laten leiden, komen we nog steeds uit bij de oprechte verwondering.
Merci aan de elf jongeren die ons hebben meegenomen naar de Jura. En bedankt aan mijn collega’s om mee te stappen in hun spoor.
Tim
Impressies van meneer David
18 mei 2024. Ik neem jullie mee terug in de tijd. Team Jura vertrekt voor de eerste maal op expeditie. 7 leerlingen, 3 leerkrachten en 2 begeleiders. Ik was daar om iedereen uit te wuiven maar ergens wrong het, ik bleef achter. Ik kreeg wel eens een berichtje en mooie foto’s maar ook emoties… Na 7 speciale dagen kwam team Jura terug en ik werd overstelpt door verhalen. Het was oké, er waren bruggen gebouwd, grenzen verlegd en team Jura glunderde (maar was ook moe)!
Anno 2025 … zou ik meegaan? Meneer den directeur in de Jura. Lang getwijfeld maar o zo tevreden dat ik er was. Kon ik daar mezelf zijn, los van de banden van de school? Kon ik daar jongeren mee begeleiden op hun pad? Had ik daar wel een plek? Veel vragen maar er is maar 1 antwoord: Ja, ik was daar en heb gewerkt, genoten, gezwoegd en gezien dat dit Ponton43 is! Toegegeven, ik heb team Jura hard op de proef gesteld maar ze stonden er, dag op dag; keer op keer. Ongelooflijk hoe sterk ze waren! En dan nog: de verwondering van de leerlingen te voelen. Het respect voor de natuur, de groeikansen, het mogen zijn. Moeilijk om in woorden te vatten. Ik ben verbaasd door de weerbaarheid van de leerlingen, de kracht van de plek, het respect voor elkaar!
Dank aan de leerlingen om zichzelf te zijn, dank aan team Jura om er te staan, dank dat ik erbij mocht zijn. En ja, we gaan volgend jaar terug!!!
Mevrouw Katrien vertelt:
Met kriebels in de buik en een gezonde portie stress vertrokken we donderdagochtend naar de Jura.
De busrit verliep zonder veel problemen en naarmate de bergen naderden steeg de spanning in de bus.
Waar komen we straks terecht? Is het nog ver? Wat gaan we eten? Hoe ziet het eruit? Kan ik er wel slapen?
Aangekomen op de parking begon het zware werk, onze bagage moest in de slaaphut raken. Na een wandeling van 25 min, 'steil' bergop volgens vele, kwamen we aan in onze hut. Tenten werden opgezet, matjes opgeblazen, slaapzakken uitgerold en snoep verstopt.
We wandelden nog eens 25 min, 'steil' bergop en maakten kennis met Wim, de gardien van de refuge Montavoix. We schoven onze voeten onder tafel en kregen een heerlijke maaltijd. Dit herhaalde zich elke dag. Wim is een ongelooflijke gastheer.
De week verliep met veel wandelen (tegen goesting en met goesting), ijsberen, zwemmen, leren, zwoegen, plagen, spelen, genieten, modderschuiven, testen van elektrische paardenweiden en grenzen, klimmen op stenen en stapels hout, fossielen zoeken, ...
We kwamen regelmatig onszelf tegen en af en toe botsten we.
Ik bewonder hoe sommige leerlingen, soms met de nodig frustratie, maar met ontzettend veel doorzettingsvermogen, bleven gaan.
Humor was een constante. Wat hebben we gelachen!
Het is een ontzettende meerwaarde om elkaar op deze manier te leren kennen.
Deze ervaring gaat mij nog lang bijblijven.
Bedankt aan alle leerlingen en ook leerkrachten (aan het thuisfront of in de Jura) om dit mogelijk te maken!
Een woordje van mevrouw Julie
DANKBAARHEID en plezier, dat komt steeds weer bij me op als ik aan de Jura denk.
Ik heb de Jura met deze leerlingen mogen meemaken en heb veel over mezelf geleerd als leerkracht en als opvoeder. Een week in deze prachtige omgeving vertoeven zet weer al je zintuigen op scherp. Ondanks de drukke week was het ook een week van herbronnen. Ik had een oprecht “vakantiegevoel”.
Daarnaast was er ook veel dankbaarheid van de leerlingen zelf: “Danku, mevrouw dat ik mee mag op dit avontuur.” Leerlingen tonen veel verwondering en interesse in de natuur rond hen en genieten oprecht van al dat moois. Elke dag zijn er leermomenten: hoe ga ik met paarden om die me de weg versperren, hoe leef ik in groep en zorg ik voor mijn eigen rustmomenten, hoe glij ik een berg af vol modder, biotoopstudie, zoeken naar fossielen, kaartlezen, vegetarisch eten is lekker, Comté kaas is de beste kaas van de wereld, haar wassen met biologische zeep, een tent opzetten zonder plan, een pizza in het Frans bestellen, een wc zoeken in het bos, … En daar bovenop heb ik geen enkele leerlingen horen zeggen: “ik mis mijn GSM”. Dit was echt een week Ponton leert van buiten 😊.
Het laatste woord is van meneer Kobe.
Wat een bijzondere week… De reis naar het Juragebergte was veel meer dan gewoon een schooluitstap. Het werd een ervaring vol verwondering, uitdagingen, verbondenheid en groei. Voor onze leerlingen, maar ook voor mij als leerkracht en als mens. Vanaf het eerste moment voelde ik dat dit geen gewone week zou worden. De natuur, de frisse berglucht, de stilte van de toppen… Maar bovenal: de groep. Wat heb ik gelachen, genoten en bewonderd. Samen met mijn collega’s en leerlingen.
De eerste tocht naar boven was zwaar. Elk steil pad leek een spiegel van de obstakels die we soms in het leven tegenkomen. Maar ik stond er niet alleen voor. Het waren de leerlingen en collega’s die me letterlijk en figuurlijk mee naar boven duwden — met hun woorden, hun aanmoedigingen, hun aanwezigheid. Ik zal dat moment nooit vergeten: moe, zwetend, buiten adem… maar samen. En boven aankomen voelde dan ook niet als een persoonlijke overwinning maar als een gedeeld succes. Doorheen de week werd het duidelijk: dit was een reis die sporen zou nalaten. Tussen het plezier, het spel, de wandelingen en het lachen door, waren er ook momenten van stilte, van vermoeidheid, van emotie. In die momenten leerde ik niet alleen mijn leerlingen beter kennen, maar ook mezelf. Ik werd uitgedaagd, geconfronteerd, geraakt. En precies daardoor voel ik me vandaag rijker — als leerkracht én als mens.
Elke dag naar de winkel gaan met één of meerdere leerlingen leek misschien iets kleins, maar werd iets groots. Even weg van de groep, een gesprek tussen de rekken, een lach op weg naar de kassa… Die momenten van rust, van nabijheid, van écht contact waren zo waardevol — voor mij én voor hen. Wat me het meest ontroerde deze week? De gezichten van onze leerlingen. Ik heb nog nooit zoveel oprechte vreugde, verwondering en trots gezien. Zoveel blikken die spraken van “kijk, ik kan dit”, “ik durf dit”, “ik ben gegroeid”. Dát is waar we het voor doen.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik hier deel van mocht uitmaken. Dank aan elke leerling die me geraakt heeft met zijn of haarspontaniteit, kracht of kwetsbaarheid. Dank aan elke collega voor de steun, de humor, de samenwerking. Dank aan iedereen die deze reis mee mogelijk maakte.
Ik kijk terug met een warm hart en met grote dankbaarheid. En ik kijk vooruit — met het vertrouwen dat wat we hier samen beleefden nog lang zal nazinderen in de harten van onze leerlingen…en in het mijne.
Via onze nieuwsbrief blijf je op de hoogte van Ponton43!
We use cookies to improve your experience and to help us understand how you use our site. Please refer to our cookie notice and privacy policy for more information regarding cookies and other third-party tracking that may be enabled.
vzw Katholiek Buitengewoon Onderwijs regio Leuven
Tervuursesteenweg 295
3001 Leuven
© 2023 ponton43
